ประเทศไทยเป็นประเทศอุตสาหกรรมใหม่ เศรษฐกิจของประเทศพึ่งพาการส่งออกโดยมีการส่งออกคิดเป็นสัดส่วนมากกว่าสองในสามของผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (จีดีพี) ภาคอุตสาหกรรมและภาคบริการเป็นภาคหลักของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (จีดีพี) ซึ่งคิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 39.2 ของ GDP ภาคการเกษตรของไทยมีสัดส่วน 8.4% ของ GDP ต่ำกว่าภาคการค้าและโลจิสติกส์และการสื่อสารซึ่งคิดเป็นร้อยละ 13.4 และ 9.8 ตามลำดับตามลำดับ ภาคการก่อสร้างและเหมืองแร่เพิ่มขึ้น 4.3% เมื่อเทียบกับผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศของประเทศ ภาคบริการอื่น ๆ (รวมทั้งด้านการเงินการศึกษาและโรงแรมและภัตตาคาร) คิดเป็นร้อยละ 24.9 ของ GDP ของประเทศ [5] การสื่อสารโทรคมนาคมและการค้าบริการเป็นศูนย์กลางการขยายตัวของภาคอุตสาหกรรมและความสามารถในการแข่งขันทางเศรษฐกิจ
โอกาสในการเติบโตในภาคธุรกิจของภาคอุตสาหกรรม
การเกิดขึ้นของผลิตภัณฑ์ (เช่นผลิตภัณฑ์ที่มีเทคโนโลยีเซนเซอร์ฝังตัว) เป็นโอกาสอันมหาศาลและเป็นปริศนาสำหรับ Industrials หากเป็นทุนและได้รับการจัดการอย่างถูกต้องนวัตกรรมเหล่านี้สามารถสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงขั้นตอนในการผลิตโดยการอนุญาตให้ บริษัท ต่างๆสามารถตรวจสอบและเพิ่มประสิทธิภาพของโรงงานสินทรัพย์และประสิทธิภาพของห่วงโซ่อุปทานได้มากขึ้น ตัวอย่างเช่นผู้ปฏิบัติงานที่ทันสมัยมากขึ้นสามารถเชื่อมโยงโดยตรงกับเซ็นเซอร์ RFID เพื่อติดตามประสิทธิภาพของชิ้นส่วนและสวมใส่กับระบบเติมคำสั่งซื้อที่ประสานงานการประสานงานการจัดส่งและการเยี่ยมชมช่างเทคนิคโดยอัตโนมัติ บริษัท อื่น ๆ ได้เชื่อมโยงเซ็นเซอร์ที่ติดตามวัสดุสิ้นเปลืองเข้ากับระบบ ERP โดยอัตโนมัติเพื่อเรียกการสั่งซื้อใหม่และการเรียกเก็บเงิน การขยายตัวของผลิตภัณฑ์อย่างชาญฉลาดและเซนเซอร์ฝังตัวร่วมกับโครงสร้างพื้นฐานด้านการสื่อสารที่เพิ่มขึ้นทำให้มีปริมาณมากขึ้นความเร็วและความหลากหลายของข้อมูลที่มีอยู่สำหรับผู้ผลิต Continue reading
